Boekfragment

‘In mijn zoektocht naar het antwoord op de vragen die ik had, is er de afgelopen jaren veel gebeurd en heb ik vele mooie momenten gekend. Ik heb prachtige, intieme gesprekken gevoerd met warme en mooie mensen. Het bood voor mijzelf momenten waarbij ik diep bij mezelf naar binnen kon en moest kijken.

Op sommige van die momenten had ik intens verdriet. Op andere momenten voelde ik verwondering. Door naar mijn diepere zelf te gaan heb ik diepe pijn gevoeld en doorleefd. Pas door er niet voor weg te lopen werd ik steeds eerlijker naar mezelf toe. Ruimde ik de ‘troep’ op. Het moment dat ik besloot om bij de vader van mijn kinderen weg te gaan, is een voorbeeld van een schokkend en heel verdrietig moment. Ik stond onder de douche en voelde het warme water op mijn lijf. De tranen liepen over mijn wangen. Wat voelde ik een intens verdriet en met dat het water wegstroomde, voelde ik letterlijk het laatste stukje liefde dat ik voor hem gevoeld had wegglippen in het doucheputje. Er knalde een dik pantser om mijn hart. Mijn hart was gesloten en dat bleef lange tijd zo. Dat voelde intens naar, zeker voor zo’n gevoelsmens als ik.

Maar met dat ik mezelf weer openstelde voor mooie momenten en ik lieve mensen op mijn pad tegenkwam, ging ik weer luisteren naar mijn gevoel. Het pantser dat om mijn hart zat brokkelde af en mijn hart opende zich.’